naaldhakken

Ik was er al vrij snel achter dat ik nooit een echte Russische vrouw zal worden. Daarvoor moet je uren op naaldhakken kunnen lopen, elegant door de winkelstraat kunnen flaneren en van fitnessmaaltijden houden. Uiterlijk is hier voor vrouwen erg belangrijk. Allemaal de nagels mooi gelakt en het haar in de coupe. Volgens onze gids Julia, die je hiernaast op de foto ziet naast mij op het bankje, is dat omdat Russische mannen moeilijk kunnen kiezen tussen vrouwen, dus dan moeten vrouwen erg hun best doen om de mooiste te zijn. Die theorie heeft me nog niet helemaal overtuigd. Het harde oordeel van de jongens hier: mooi om naar te kijken, maar that’s it.

Over Russische mannen gesproken…ik weet niet of je het helemaal goed kunnen zien, maar hieronder zit een flinke Rus in een lada te slapen. Wist je dat de levensverwachting van mannen hier veel lager ligt dan die van vrouwen door overmatig drankverbruik?
Julia heeft vandaag een practicum-les gegeven. We hebben drie uur door de stad gelopen en geprobeerd om de hele tijd Russisch te spreken. We waren echt bekaf na die drie uur. Onze woordenschat is nog zo beperkt dat je je in allerlei bochten moet wringen om een zin te maken. Gelukkig kan je Russisch ook heel goed met gebaren spreken. Onze lerares Katja maakt bij iedere zin die ze zegt de gekste bewegingen om duidelijk te maken wat ze bedoelt. Dat doen overigens heel veel Russen. Russisch is een emotionele taal, zegt Katja dan, dus wil ze ook dat we bij iedere zin intonatie op verschillende (voor ons heel overdreven) manieren gebruiken. Zo kan je het woord kak (betekenis: hoe) op heel veel verschillende manieren gebruiken. Zitten we hier in het klaslokaal: kak? kak! kak…

Nou, na al dat Russisch zijn we lekker even met alle Nederlanders in de stad gaan eten en een biertje gaan drinken. Op vrijdagavond komt de stad nog meer tot leven. Morgen gaan we naar een paleis iets buiten de stad. Zoals het echte hollanders betaamt hebben we het goedkoopste vervoermiddel naar dat paleis uitgezocht, de trein. Op straat bieden ze overal georganiseerde reizen naar het paleis aan, maar die zijn duurder voor buitenlanders. We voelen ons hier dus dagelijks 'slachtoffer' van discriminatie, ook in musea zijn de prijzen voor buitenlanders hoger, hoe goed we ook proberen om Russisch te spreken.

Met dank aan medecursist Bart tot slot nog deze mooie foto van de ondergaande zon langs de Neva.