afscheid

Ahoj vanuit Praag! Gistermorgen ben ik heel vroeg uit St. Petersburg vertrokken. Op het vliegveld heb ik meer dan 2 uur lang in verschillende rijen gestaan voor de veiligheids- en paspoortcontroles. De geoefende voorsluiters (lees: Russen) hoefden natuurlijk niet zo lang in de rij, maar ik heb het nog steeds niet in de vingers geloof ik.

Ik had nog best langer in St. Petersburg willen blijven, onze dagen waren goed gevuld met lessen en daarom zijn er nog wel dingen overgebleven die ik nog graag had willen zien, maar er komt vast nog een volgende keer! Ik wil in ieder geval een keer de ‘witte nachten’ meemaken rond het einde van juni, dan wordt het hier ’s nachts niet donker.

St. Petersburg heeft veel gezichten. De stad heeft ongelooflijk mooie paleizen en musea, de rivier en de bruggen over de rivier zijn schitterend en het is lekker om over de Nevski Prospekt te struinen. Maar verder is het natuurlijk ook gewoon Rusland: veel wachten, communistische flatgebouwen, veel Wodka en Pivo en chagrijnige Russen op straat.

In de laatste Russische les van lerares Katja vroeg iemand aan haar waarom Russen altijd zo chagrijnig kijken. Toen zei ze: ‘omdat het leven zo moeilijk is’. Nou ja, onder vrienden en familie zijn ze hier helemaal niet zo chagrijnig hoor. Dan wordt er uitbundig gevierd en gaat iedereen heel anders met elkaar om. Maar het is moeilijk om daar als buitenlander iets van mee te krijgen.

Vrijdag dus ook afscheid genomen van de andere cursisten. Wel gek, we hebben twee weken lang op elkaars lip gezeten en dan zie je elkaar ineens niet meer. Maar we proberen binnenkort naar de Hermitage in Amsterdam gaan.

En nu dus nog een weekje in Praag. Waar alles weer een stuk georganiseerder is, maar waar ik wel weer in een mooi communistisch gebouw verblijf (wat desondanks wel een beetje als thuis voelt omdat ik hier ook in woonde tijdens mijn studietijd). Tsjechisch lijkt trouwens erg op Russisch, dus dat is wel handig.

Voor nu, до свиданя!