superman dick advocaat en de bruid

Superman Dick Advocaat verwelkomde mij gisteren langs de weg in Sint-Petersburg. Achter zijn poster zie je nog net iets van de oerlelijke flatgebouwen in het gedeelte van de stad waar ik verblijf. Maar dat mag de pret niet drukken...ik ben er!

Mijn koffer helaas nog niet. Die is waarschijnlijk in Praag achterbleven, waar ik tijdens mijn vlucht moest overstappen. Ik bleef gisteren heel verloren in mijn eentje over bij de bagageband op het vliegveld, nadat alle anderen mét bagage waren vertrokken. Eerst dus maar eens naar het 'lost en found' loket gegaan. 7 formulieren, 10 handtekeningen en 20 stempels later kwam ik daar weer vandaan. En nadat cursuscoördinator Bart ongeveer 50 telefoontjes naar het lost & found office heeft gepleegd, weten we nu dat de koffer in het land is en dat hij hier zo snel mogelijk bij het appartement langs wordt gebracht.

Een hele opluchting, want mijn medicijnen zaten erin. Stom genoeg had ik die niet mijn handbagage gedaan. We waren al bij de apotheek langsgegaan om te vragen of ze daar het middel ook kennen, maar daar werden met de karakteristieke chagrijnige Russische blik weggestuurd.

Ik woon hier met 5 andere cursisten in een appartement in het westen van de stad. De cursus begint morgen pas, dus vandaag konden we nog even de stad in. Daar hebben we bovenal veel bruiloften gezien. Waar je ook om je heen keek, overal liepen bruidsparen met een hele stoet familieleden erachteraan. Overal werden trouwfoto's genomen en limousine's voorgereden. De Russen trouwens volgens mij groots, en vaak. Ik heb me laten vertellen dat ze net zo vaak scheiden, en dat moet bijna wel aan al die bruiloften te zien.

Verder hebben we in de stad lang over de Nevski Prospekt gelopen, de bekendste straat hier, en natuurlijk ook langs de Neva. Maar over dat alles later meer. tot morgen!

p.s.

Heuglijk nieuws: mijn koffer is net gearriveerd. Er kwam net een Rus aan de deur die met een stalen gezicht de koffer afleverde zonder ook maar een woord te zeggen, om vervolgens weer zo snel mogelijk in zijn camiolet te vertrekken. Met de vriendelijke groeten van vliegmaatschappij rossiya dus.

koffie!

Vanmorgen vroeg zaten we hier allemaal in spanning te wachten op onze eerste les Russisch in Rusland. De lessen worden gegeven in het leslokaal/huiskamer in het appartement waar we ook wonen. We hadden al allerlei fantasieën over een strenge Russische mevrouw die alle naamvallen er bij ons in zou drillen, maar dat viel allemaal erg mee. De twee leraressen zijn de kleine meisjes die vooraan op de foto staan. Maar alsnog zijn ze wel streng hoor!

Russisch spreken in café's en supermarkten lukt al aardig. Dat komt omdat al die lange beleefde zinnen die ik eerder leerde hier niet nodig zijn. "Zou ik alstublieft een koffie van u mogen?" De serveerster zou me raar aankijken als ik dat zou vragen. Gewoon "Koffie!" roepen. Zo doen ze dat hier.

Ik verbaas me over de botte manier waarop mensen met elkaar omgaan. Voorbeeld: de metro kom je hier binnen met muntjes. Ze kosten 17 roebel (50 cent). Gisteren wilde ik er twee kopen, maar ik had alleen maar een biljet van 100 roebel. Dat vond de verkoopster erg vervelend, ze willen hier graag gepast geld, meteen boze woorden naar m'n hoofd. Om het minste of geringste gemopper dus. Heerlijk.

Na de lessen zijn we vandaag de stad in geweest. Daar zagen we tot onze verbazing dat de straat waar gisteren begonnen werd met asfalteren, vandaag alweer was opengesteld. In Amsterdam doen ze er volgens mij weken over! Dat wordt hier gewoon even in een dagje gedaan. zie foto's hieronder.

En we zijn vandaag tegen het eerste standbeeld van de grote held hier tegengekomen: Peter de Grote, die in de 18e eeuw deze stad bouwde op een moeras. Ik las ergens dat hij, vanwege de drassige ondergrond, zoveel stenen nodig had, dat hij een stenen-belasting instelde. Alle schepen die hier binnenkwamen moesten in stenen betalen. In drie eeuwen tijd is deze stad dus de op één na belangrijkste stad van Rusland geworden, met 5 miljoen inwoners.

De oorlog volgens de Russen.

Hiernaast het mooie flatgebouw waar we iedere dag langslopen als we naar de metro gaan. Maar natuurlijk kan ik nu niet nalaten om even iets te schrijven over de oorlog in Georgië.

Hier in Sint-Petersburg was de afgelopen dagen weinig te merken van de oorlog. Maar het was fascinerend om te zien hoe de Russische media ermee omgingen. In de meeste lokale kranten vooral verhalen over de noodhulp die Sint-Petersburg zal bieden aan de inwoners van Zuid-Ossetië. Zo werd er veel geschreven over het aanbod van het stadsbestuur om 100 kinderen en hun moeders uit het oorlogsgebied naar Sint-Petersburg te laten komen voor hulp. Op het journaal vooral beelden van slachtoffers in ziekenhuizen na de Georgische bombardementen. Maar over Russische bombardementen geen woord.

Het Engelstalige The St. Petersburg Times liet hele andere verhalen horen. Zo zou een Russische correspondent in Georgië zijn ontslagen omdat hij op de Russische TV beelden wilde laten zien van Russische bombardementen. Ook staan er veel kritische analyses in. Maar deze krant wordt natuurlijk door geen Rus gelezen.

Onze gids Julia is er bijvoorbeeld van overtuigd dat het Russische leger Zuid-Ossetië alleen maar is binnengevallen om de inwoners te helpen verhuizen naar Noord-Ossetië. Voor de Georgische president Saakasjvili heeft ze geen goed woord over, die heeft in Engeland gestudeerd, en daarom kan hij het westen alles wijsmaken volgens haar.

En ik quote een Rus die in the St. Petersburg Times aan het woord wordt gelaten: “De Westerse media vertellen zoals gewoonlijk alleen maar één kant van het verhaal. Dat komt omdat een sterk Rusland niet in het belang is van het Westen”. Goed om te beseffen dat Russen op een totaal andere manier tegen dit conflict aankijken dan Nederlanders.

Wij hebben vandaag veel Russische grammatica geoefend en we zijn naar twee markten geweest. Daar hakten de slagers beesten in stukjes, verkochten Oezbeken hun druiven, en Russische vrouwen hun honing. morgen meer!

nu de andere vijf nog...

We komen net drijfnat thuis van een bezoekje aan de stad. Veel regen hier! Wat dat betreft is st. Petersburg net Amsterdam, veel rivieren en kanalen, en veel regen. Maar waarom mensen altijd zeggen dat St. Petersburg zo op Amsterdam lijkt snap ik nog niet. Dit is echt een heel andere stad, alle straten zijn heel breed opgezet bijvoorbeeld, we zijn nog niet veel kleine steegjes tegengekomen. En bij zo’n kathedraal als hiernaast denk je nu ook niet bepaald meteen aan Amsterdam. Ik vind St. Petersburg wel heel westers, heel anders dan Moskou.

Het eten is niet heel westers, volgens mij zijn de Russische fastfoodketens hier populairder dan de Amerikaanse. Zo hebben we deze week bij ‘frikadelkii’ gegeten, dat zijn hier een soort gehaktballetjes, en is er ook nog de Russische keten ‘Jolki Palki’. Geen hamburgers maar borsch, en geen Cola maar bessensap. ’t is maar wat je lekker vindt.

Vanmorgen hebben we weer hard aan ons Russisch gewerkt. Ik vind het leuk om te ontdekken dat de Russische taal door de jaren heen heel veel veranderd is, maar dat die veranderingen nooit officieel zijn opgeschreven of vastgelegd. Ook zijn er ook nog veel woorden waarvan het geslacht nog niet is vastgelegd, dan zijn ze er in het land nog niet over uit of een woord nu mannelijk of vrouwelijk is.

In Nederland wordt om de zoveel jaar de taal herzien, maar in Rusland is dat in geen decennia gebeurd. Zo is er bijvoorbeeld het woord ‘gospodin’, wat voor de revolutie een normaal woord voor ‘meneer’ of ‘heer’ was. Maar ondertussen is dat woord helemaal uit de mode geraakt, want tijdens het communisme sprak iedereen elkaar aan met kameraad. Nu laat alleen de president zich nog ‘gospodin’ noemen. Maar het woord staat nog gewoon als ‘meneer’ in het woordenboek. Dus als buitenlander kan je je er echt in vergissen.

En shit zeg, wat is Russisch moeilijk. Vanmorgen meervoudsvormen geoefend, alleen nog maar de eerste naamval, nu de andere vijf nog…zie hierboven hoe keihard wij studeren.

2008: het jaar van de families

Het huiswerk is weer af, woordjes leren en grammatica oefenen, dat was lang geleden. Ik krijg hier weer hele visioenen over de middelbare school, maar die zal ik jullie besparen. Dit weekend zijn we twee dagen vrij, en dat is toch ook wel lekker. Vanmorgen ben ik alvast naar het stadion van Zenit st. Petersburg geweest om kaartjes te halen voor de voetbalwedstrijd van zondag. Ik ben benieuwd hoe het er in een Russisch voetbalstadion aan toe gaat.

Meestal reizen we hier trouwens met de metro. Dat is geweldig. Nergens anders ter wereld ligt het metrosysteem zo diep onder de grond als in st. Petersburg, de roltrappen nemen je zo’n honderd meter mee naar beneden. Sommige stations zijn van binnen schitterend, heel ruim opgezet, overal marmer, kleurige mozaïeken in de muren en veel beelden en kunstwerken. Anderen zijn overigens ook gewoon lelijk.

Het kost wel veel tijd om met de metro te reizen, allereerst moet je al die meters naar beneden en dan is de afstand tussen de stations ook nog eens heel groot. Soms reis je 10 minuten tussen 2 stations. Heel grappig is ook dat onderaan de roltrap van de metro altijd een mevrouw in een hokje zit, in een soort telefooncel, om te controleren of iedereen zich wel netjes gedraagt. Foto’s nemen is verboden, eten ook, en iedereen moet aan de rechterkant van de trap gaan staan zodat anderen er langs kunnen lopen. Dat komt allemaal heel precies. Geen foto’s van de metro hier omdat ik een beetje bang ben voor de Russische bewakers, maar hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Petersburg_Metro staan er genoeg. En misschien kan ik er nog stiekem een paar maken binnenkort.

p.s. overal in de stad kwam ik de afgelopen dagen deze billboards tegen. Er staat op: 2008 het jaar van de families, wij kiezen voor de liefde. Ideetje voor André Rouvoet?

naaldhakken

Ik was er al vrij snel achter dat ik nooit een echte Russische vrouw zal worden. Daarvoor moet je uren op naaldhakken kunnen lopen, elegant door de winkelstraat kunnen flaneren en van fitnessmaaltijden houden. Uiterlijk is hier voor vrouwen erg belangrijk. Allemaal de nagels mooi gelakt en het haar in de coupe. Volgens onze gids Julia, die je hiernaast op de foto ziet naast mij op het bankje, is dat omdat Russische mannen moeilijk kunnen kiezen tussen vrouwen, dus dan moeten vrouwen erg hun best doen om de mooiste te zijn. Die theorie heeft me nog niet helemaal overtuigd. Het harde oordeel van de jongens hier: mooi om naar te kijken, maar that’s it.

Over Russische mannen gesproken…ik weet niet of je het helemaal goed kunnen zien, maar hieronder zit een flinke Rus in een lada te slapen. Wist je dat de levensverwachting van mannen hier veel lager ligt dan die van vrouwen door overmatig drankverbruik?
Julia heeft vandaag een practicum-les gegeven. We hebben drie uur door de stad gelopen en geprobeerd om de hele tijd Russisch te spreken. We waren echt bekaf na die drie uur. Onze woordenschat is nog zo beperkt dat je je in allerlei bochten moet wringen om een zin te maken. Gelukkig kan je Russisch ook heel goed met gebaren spreken. Onze lerares Katja maakt bij iedere zin die ze zegt de gekste bewegingen om duidelijk te maken wat ze bedoelt. Dat doen overigens heel veel Russen. Russisch is een emotionele taal, zegt Katja dan, dus wil ze ook dat we bij iedere zin intonatie op verschillende (voor ons heel overdreven) manieren gebruiken. Zo kan je het woord kak (betekenis: hoe) op heel veel verschillende manieren gebruiken. Zitten we hier in het klaslokaal: kak? kak! kak…

Nou, na al dat Russisch zijn we lekker even met alle Nederlanders in de stad gaan eten en een biertje gaan drinken. Op vrijdagavond komt de stad nog meer tot leven. Morgen gaan we naar een paleis iets buiten de stad. Zoals het echte hollanders betaamt hebben we het goedkoopste vervoermiddel naar dat paleis uitgezocht, de trein. Op straat bieden ze overal georganiseerde reizen naar het paleis aan, maar die zijn duurder voor buitenlanders. We voelen ons hier dus dagelijks 'slachtoffer' van discriminatie, ook in musea zijn de prijzen voor buitenlanders hoger, hoe goed we ook proberen om Russisch te spreken.

Met dank aan medecursist Bart tot slot nog deze mooie foto van de ondergaande zon langs de Neva.

Mooi optrekje aan de Finse golf

Die Peter de Grote had het mooi voor elkaar. We zijn vandaag met de trein naar het stadje Peterhof geweest, waar de Tsaar in de 18e eeuw een aantal paleizen, grote tuinen en honderden fonteinen liet bouwen. Hij liet ze bouwen naar voorbeeld van Versailles, maar misschien heeft hij de Fransen wel overtroffen. De ligging van het complex is geweldig, want als de Tsaar in zijn paleis aan het avondeten zat keek hij uit over de golf van Finland. Een wandelingetje van 200 meter langs schitterende fonteinen en hij stond aan zee. Niet voor niets stonden wij daar aan de Finse Golf dus tussen duizenden Russische toeristen. Iedereen wil Peterhof zien.
De Russische vlag wapperde vrolijk boven het paleis, en wij moesten als buitenlandse toeristen bij een aparte balie kaartjes kopen waar met grote letters op stond: “buitenlandse toerist”. Het gekke is, dat van de buitenlandse toeristen wel wordt verwacht dat ze met een Russische gids door het paleis lopen. Er zijn geen rondleidingen in het Engels. Dus daar liepen we, achter twintig Russische toeristen aan te sjokken, terwijl we de gids nauwelijks verstonden. Maar dat maakte allemaal niet uit, het paleis was fantastisch, m’n ogen deden pijn van al dat goud. En de fonteinen die Peter de Grote zelf heeft ontworpen waren al net zo oogverblindend.

Het regende helaas, maar we hebben toch nog een tijdje door de tuinen van het complex gestruind. Heel grappig, want voor ieder knullig beeldje of voor iedere fontein om de hoek stond wel weer een Rus te poseren voor de foto. Foto’s nemen is hier een serieuze zaak. Eerst de dochter van het gezin in alle mogelijke poses met een paraplu voor de fontein, dan de moeder nog even voor de boom terwijl ze een boomblad vasthoudt, het neemt uren in beslag allemaal.

Morgen gaan we naar Hermitage, als de rij voor het museum niet langer is dan 3 uur tenminste…In ieder geval is het erg gezellig dat we steeds met de hele groep (6 mensen) uit het appartement op stap gaan, het is grappig dat je al die Russen ziet opkijken als we met al die kaaskoppen ergens langslopen.

voetbal en balzalen

Toen ik gisteravond voor het voetbalstadion van Zenit stond, twijfelde ik even of ik wel naar de wedstrijd moest gaan. De halve politiemacht van St. Petersburg stond namelijk voor de toegangspoorten opgesteld. Onze tassen werden helemaal omgekeerd en we werden goed gefouilleerd. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen, al speelde Zenit zo slecht dat ze met 3-1 verloren van het befaamde (ahum) Shinnik uit Yaroslavl, de ploeg die helemaal onderaan staat in de Russische competitie. Hiernaast zie je hoe de supporters van Shinnik in het stadion waren ingesloten door Russische ME.

Onze Dick Advocaat stond in de eerste helft nog schreeuwend en gebarend langs de zijlijn om z’n team te coachen, maar in de tweede helft bleef ‘ie veilig in de duck-out zitten. Heel verstandig met dat teleurstellende spel. De geruchten gaan dat hij wel weer eens bij een andere club wil gaan kijken. Maar tot zover het voetbalnieuws.

Het was een veelzijdige dag gisteren, want ’s morgens om elf uur stonden we in de rij voor de Hermitage. Het was één en al chaos voordat we het paleis binnen waren. Eerst een rij van een uur, en toen we bijna voor de kassa stonden begon een Russische medewerkster ons ineens naar andere kassa’s te dirigeren. Niemand snapte wat ze precies wilde, dus uiteindelijk hebben we ons geheel volgens Russische traditie in de buurt van een willekeurige kassa in de rij geworpen. Echt waar, iedereen sluit hier altijd voor, dus dan zit er niets anders op.

In de Hermitage (in het Russisch: Эрмитаж) hebben we drie uur lang met open mond rondgelopen. De Hermitage bezit 3 miljoen kunstwerken, de grootste kunstcollectie ter wereld, en 6 gebouwen. Het mooiste is het winterpaleis, waar alle grote Tsaren woonden, en waar wij dus gisteren waren. Ik heb vroeger zo vaak naar die vreselijk romantische tekenfilm Anastacia gekeken, en nu stond ik zelf in die gigantische balzalen uit de film. Al dat goud, al die ornamenten en houten vloeren en schitterende schilderijen...echt een droom.

In het winterpaleis zijn de kunstvoorwerpen over 120 zalen verdeeld. Een van de hoogtepunten in het museum is de zaal van Rembrandt, daar hangen veel van zijn grote werken. Leuk, maar wij wisten niet hoe snel we eruit konden komen voordat we platgedrukt werden door de toeristische groepen. Dat is dan weer het nadeel van zo'n beroemd museum. Verder was er lang niet genoeg tijd om ook maar twintig procent van het museum te bekijken, maar dat is een goede reden om nog eens terug te komen.

En vanmorgen begon om negen uur natuurlijk de les weer gewoon. Ik ben nu echt bekaf, dus morgen maar eens een lekker rustig dagje!

Ps. Af en toe doen de foto’s op het weblog het niet, ik weet niet hoe het komt maar ik zal het proberen uit te zoeken.

micro-kunst

Vandaag hebben mijn benen eindelijk weer wat rust gehad. De Petersburgers zijn zelf volgens mij gewend om veel te lopen. Tijdens excursies lopen we rustig urenlang door de stad. Als wij echt toe zijn aan even zitten loopt de gids nog onverschrokken door.

Gisteren zijn we tijdens een excursie naar een mini-museumpje geweest, met ‘micro-kunst’. (Nee, ik wist ook niet dat het bestond.) Één of andere Russische kunstenaar had met behulp van een microscoop twaalf kamelen in het oog van een naald getekend en een spreekwoord op een menselijke haar geschreven. Die ‘kunstwerken’ kon je dan weer bekijken door een microscoop. Die Russen moeten ook altijd ergens de beste in zijn. Is het niet microscopisch klein, dan wel de grootste, de beste of de belangrijkste.

Als je op tv naar de Olympische spelen kijkt is de Russische nationale trots bijna voelbaar. Ik kijk hier af en toe naar turnen en dat gaat iedere keer zo: als er niet-Russen in beeld zijn kletsen de commentatoren over van alles en nog wat. Maar als er een Rus met een oefening begint valt er een eerbiedige stilte. Tijdens de hele oefening is het muisstil. En dan, als de oefening is afgelopen, barsten de lofprijzingen los: Geweldige oefening! Fantastisch! Ongelooflijk! Maar dit jaar kunnen zelfs de Russen volgens mij niet op tegen het Chinese geweld.

Verder beginnen we hier allemaal wat meer te acclimatiseren. In supermarkten en café’s kunnen we ons beter redden. We weten nu dat ‘service’ hier een behoorlijk onbekend woord is. En we raken ook gewend aan de Russische verschijning op straat. In Nederland lijken veel mensen op straat best vrolijk, ze glimlachen vaak, let er maar eens op. Hier in St. Petersburg lijken de mensen chagrijnig over straat te gaan. Hun aanblik is standaard een beetje bars, alsof ze hun glimlach bewaren voor bijzondere momenten. Ze zijn niet allemaal onaardig, maar ze zijn gewoon niet zo open als Nederlanders. Het duurt veel langer voordat je ze leert kennen, je moet hun vertrouwen winnen. Ik denk dat dat in veel meer Oost-Europese landen zo is.
Maar goed, genoeg voor vandaag, tot morgen!

werkwoorden in de zomertuin

Ik vind het leven in st. Petersburg best duur. Uit eten gaan is maar net iets goedkoper dan in Nederland en in de supermarkten betaal je ook hoge prijzen. Luxeartikelen gaan voor Hollandse prijzen over de toonbank en een appartement kopen of huren is hier ook zeker niet goedkoper dan in Nederland. En toch liggen de lonen hier een stuk lager. Ik snap niet hoe mensen hier rond kunnen komen. Misschien dragen ze veel minder geld af aan de overheid en verzekeringen enz.

Je merkt vooral dat ouderen en arbeidsongeschikten het hier moeilijk hebben. Die proberen op allerlei manieren aan geld te komen. Zo zitten er bijvoorbeeld veel invalide mannen van middelbare leeftijd op straat te bedelen. Veel van hen hebben hun ledematen verloren tijdens de oorlogen in Afghanistan of Tsjetsjenië. En overal zie je oude vrouwtjes bloemen of fruit en groenten op straat verkopen, zoals je hierboven ziet. Ik hoorde van onze gids Julia dat een pensioen hier minder dan 100 euro per maand bedraagt.

En dan die contrasten. Door die straten waar de veteranen bedelen lopen hip geklede jongeren, met standaard een mobieltje aan hun oren, en langs plekken waar de babuschka’s hun bloemen verkopen scheuren de duurste auto’s. Die dure auto’s zijn hier trouwens helemaal niet praktisch want de stad is heel vies en er zijn nauwelijks goede parkeerplekken. Zo’n auto ziet er dus binnen no time niet meer uit. Maar dat mag niet deren, het gaat het idee natuurlijk.

Wij hadden vandaag weer een practicum les. We hebben in de mooie zomertuin (Letni Sad, zie op de foto) werkwoorden geoefend. Het blijft moeilijk om zinnen te maken, maar het lukt iedere dag ietsje beter. Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik na deze zomer toch echt door moet gaan met Russisch leren, anders ben ik het zo weer kwijt!

Vinnie Poech

Als je hier op klikt kan je de Russische versie van Winnie de Poeh zien, hier Vinnie Poech genaamd. Hij lijkt helemaal niet op die van ons, maar Knorretje is er wel bij. Vanavond hadden onze leraressen een ‘Russische avond’ georganiseerd in ons appartement, en we hebben met z’n allen Vinnie Poech gekeken. Zelfs dat bleek nog ver boven ons niveau te zijn, maar het was wel gezellig. Hieronder zie je ons verdiept in een quiz over Rusland.

De vertrekdatum nadert helaas! Zaterdagmorgen vlieg ik vroeg door naar Praag, waar ik nog een weekje blijf. Vanmorgen hebben we hier nog de nodige matruschka’s en andere souvenirs ingeslagen op een toeristenmarkt, waar uiteraard iedereen wordt afgezet. Kon ik weer even oefenen met onderhandelen. En we hebben ook eindelijk postzegels gevonden. Die kan je hier alleen maar in postkantoren kopen, en die postkantoren zijn nergens te vinden. Het lijkt wel alsof ze hier nooit brieven versturen.

Morgen hebben we nog even een drukke dag, dus ik hou het kort, maar ik schrijf zeker morgen of in het weekend weer!

p.s. viel dat even flink tegen net in het restaurant, zit ik tegen iedereen op te scheppen dat ik heel goed dingen kan bestellen Russisch, krijg ik een andere pizza voor m’n neus dan die ik heb besteld...en probeer dan maar eens uit te leggen dat je die pizza niet wil! Gelukkig was cursuscoördinator Bart erbij, die kan dat op de Russische manier afhandelen, ik vrees dat ik een beetje lief ben om in dit land te wonen.

afscheid

Ahoj vanuit Praag! Gistermorgen ben ik heel vroeg uit St. Petersburg vertrokken. Op het vliegveld heb ik meer dan 2 uur lang in verschillende rijen gestaan voor de veiligheids- en paspoortcontroles. De geoefende voorsluiters (lees: Russen) hoefden natuurlijk niet zo lang in de rij, maar ik heb het nog steeds niet in de vingers geloof ik.

Ik had nog best langer in St. Petersburg willen blijven, onze dagen waren goed gevuld met lessen en daarom zijn er nog wel dingen overgebleven die ik nog graag had willen zien, maar er komt vast nog een volgende keer! Ik wil in ieder geval een keer de ‘witte nachten’ meemaken rond het einde van juni, dan wordt het hier ’s nachts niet donker.

St. Petersburg heeft veel gezichten. De stad heeft ongelooflijk mooie paleizen en musea, de rivier en de bruggen over de rivier zijn schitterend en het is lekker om over de Nevski Prospekt te struinen. Maar verder is het natuurlijk ook gewoon Rusland: veel wachten, communistische flatgebouwen, veel Wodka en Pivo en chagrijnige Russen op straat.

In de laatste Russische les van lerares Katja vroeg iemand aan haar waarom Russen altijd zo chagrijnig kijken. Toen zei ze: ‘omdat het leven zo moeilijk is’. Nou ja, onder vrienden en familie zijn ze hier helemaal niet zo chagrijnig hoor. Dan wordt er uitbundig gevierd en gaat iedereen heel anders met elkaar om. Maar het is moeilijk om daar als buitenlander iets van mee te krijgen.

Vrijdag dus ook afscheid genomen van de andere cursisten. Wel gek, we hebben twee weken lang op elkaars lip gezeten en dan zie je elkaar ineens niet meer. Maar we proberen binnenkort naar de Hermitage in Amsterdam gaan.

En nu dus nog een weekje in Praag. Waar alles weer een stuk georganiseerder is, maar waar ik wel weer in een mooi communistisch gebouw verblijf (wat desondanks wel een beetje als thuis voelt omdat ik hier ook in woonde tijdens mijn studietijd). Tsjechisch lijkt trouwens erg op Russisch, dus dat is wel handig.

Voor nu, до свиданя!